برخی کاندیداهای شورا برنامه را با پایان‌نامه اشتباه گرفته‌اند!
علیرضا الفت *
به کارزار انتخابات شورا که نزدیک می‌شویم داشتن برنامه برای کسانی که می‌خواهند به عضویت شورای شهر درآیند یک ارزش کلیدی رقابتی تلقی می‌شود، عده‌ای برای کسب رای برای حضور در لیست‌ها و عده‌ای نیز برای جلب نظر رای‌دهندگان و برخی دیگر هردوی اینها.
البته داشتن برنامه یکی از ضرورت‌های مدیریتی است، اما به نظر می‌رسد برخی برنامه بیش از حد پیش‌پا افتاده و در حد سلایق و دغدغه‌های شخصی و تعدادی دیگر بیش از حد آرمانگرایانه و غیر واقعی است.
اینجاست که این شائبه پیش می‌آید، آیا برنامه‌هایی که نشان از هدفمند و عملگرا بودن نامزد مربوطه از عضویت در شورای شهر دارد، صرفا یک وعده هیجان انگیز و فطانت انتخاباتی برای ایجاد موج و هیجان است یا برنامه و راهبردی عملیاتی برای تحقق مطالبات مردمی، امنیت، رفاه و اشتغال شهری در راستای انجام وظایف مشخص شده شورای شهر در قانون اساسی.
این روزها لیست‌های مختلف نیز در حال بسته شدن است و برخی گروه‌ها و جناح‌های سیاسی که در ادوار گذشته بر اساس تمایل مردم به رای دادن لیستی یا حزبی به موفقیت‌های انتخاباتی یا همان اقبال عمومی دست پیدا کرده‌اند حضور در فهرست نامزدهای مورد تایید جناح سیاسی خود را به پر کردن فرم، مصاحبه، چیزی شبیه آزمون و ارائه برنامه منوط کرده‌اند و صد البته ظرفیت رای آوری کاندیدا نیز از کلیدی‌ترین و شاید پررنگ‌ترین عوامل پذیرش است.
اما جالب اینجاست که عده‌ای از متقاضیان ورود به فهرست های گفته شده، تهیه برنامه را چیزی شبیه پروژه و پایان‌نامه تلقی کرده و با وعده و وعیدهای مختلف از افراد دارای دیدگاه در حوزه‌های مختلف مسئولیتی شورا و شهرداری، می‌خواهند تا برایشان برنامه‌ای درخور و با حجم مناسب تهیه نمایند. برخی هم پای صحبت باتجربه‌ترها می‌نشینند تا از این که در شورا چه کاری باید انجام داد بگویند؛ یا حداقل نکته‌ای بگویند تا در آزمون و ارائه برنامه، شانس آنها را برای پذیرفته شدن در لیست بیشتر کند.
صرف نظر از اینکه دادن فرصت به جوانان برای ورود به شورا از این طریق به نوعی توانمندسازی و جانشین‌پروری خواهد بود، که فلسفه آن امری در خور ستایش است. اما نکته‌ای که در این میان خودنمایی می‌کند آنست که آیا این رویکرد در توانمندسازی برای افرادی که از حداقل‌های بینش مدیریتی و اطلاعات لازم در مدیریت کلان شهر برخوردار نیستند، روش درستی است؟
گذشته از این اینکه بسیاری از سیاسیون به ظاهر مجرب که چشم به کرسی شورای شهر نیز دارند، دارای اطلاعات لازم مدیریتی، حقوقی، فناوری، اقتصادی، عمرانی و اجتماعی شهری نبوده و همانند عده‌ای از مدیران و صاحب‌منصبان قبلی و فعلی شهرداری و شوراهای کشور که در خدمت شهر و شهروندان نیستند؛ با مطالبات مردم در حوزه شهری نیز چندان آشنایی و اخوت ندارند؛ بهتر نیست فرصت ورود به شورای شهر به افرادی دارای اندیشه ساخت یافته و ایده‌های عالمانه برای توسعه و بهبود اجتماعی، فرهنگی، آموزشی، بهداشتی، اقتصادی، عمرانی و شهرسازی داده شود و برنامه‌مدارهایی با تجربه اجرایی بر کرسی‌های شورای شهر تکیه بزنند و تجربه اندوزی و جانشین پروری در پست‌های مشاوره‌ای، پژوهشی، نظارتی و اجرایی شورای شهر تعریف شود.
از سوی دیگر داشتن و ارائه برنامه بدون داشتن روحیه انقلابی، صراحت، جسارت، مطالبه‌گری، چانه‌زنی، حق‌جویی، قدرت و توان فیزیکی و اجرایی، در افرادی که قصد نشستن بر صندلی شورای شهر را دارند، نیز صرفا یک وعده انتخاباتی خواهد بود که نهایتا در کتابخانه‌های گروه سیاسی یا شورای شهر برای ادوار آتی و احتمالا تهیه برنامه‌های انتخابات آینده خاک خواهد خورد.
* فعال اجتماعی
